หัวมังกร (ริวสึ)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก

หลุมศพของภรรยาของอาเคจิ มิสึฮิเดะ ฮิโรโกะ และสมาชิกครอบครัวของเขา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• อะเคจิ มิตซึฮิเดะ และ วัดไซเคียวจิ

ศิษย์วัด

ผู้ที่ศรัทธาในคำสอนของนิกายใดนิกายหนึ่ง จัดทำสุสาน มอบหมายให้ดูแลพิธีรำลึกถึงผู้เสียชีวิต และสนับสนุนวัด

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• อะเคจิ มิตซึฮิเดะ และ วัดไซเคียวจิ

การเผาภูเขาฮิเออิ

ในปี ค.ศ. 1571 (ปีเง็นกิที่ 2) กองทัพของโอดะ โนบุนางะ ได้โจมตีวัดเอ็นเรียคุ-จิ บนภูเขาฮิเออิ มีรายงานว่ากองทัพของโนบุนางะได้เผาวัดและสังหารผู้คนบนภูเขาจำนวนมาก

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• อะเคจิ มิตซึฮิเดะ และ วัดไซเคียวจิ

โอะดะ โนะบุนะกะ

เป็นแม่ทัพที่มีชื่อเสียงในสมัยเซ็นโกคุ (สมัยที่ยังทำการสู้รบกันในประเทศ) มีถิ่นกำเนิดอยู่ที่เมืองมิโนะ (จังหวัดกิฟุในปัจจุบัน) โนะบุนะกะเดินทางมายังเกียวโตในเดือนกันยายน ปีที่ 11 ของรัชสมัยเอโระคุ (ค.ศ. 1568) โดยมีความพยายามที่จะรวมประเทศให้เป็นหนึ่งเดียวและเป็นคนพาอะชิคะกะ โยะชิอะคิ ซึ่งเป็นคนในตระกูลโชกุนมุโระมัจจิมา เพื่อให้ขึ้นเป็นโชกุนคนต่อไป โดยได้ทำการตั้งค่ายที่วัดมิอิเดระเมื่อวันที่ 24 กันยายน ก่อนที่จะเดินทางเข้าเกียวโต ในครั้งนั้นได้ใช้วัดโคโจอินเป็นที่พักของโยะชิอะคิ และโนะบุนะกะก็ได้เข้าพักที่วัดโกะคุระคุอิน ต่อมาเขาได้สร้างปราสาทอะซึจิในเมืองโอมิ (ปัจจุบันคือ จังหวัดชิกะ) และได้พยายามที่จะรวมประเทศให้อยู่ภายใต้การปกครองของตน แต่ก็ต้องล้มเหลวในที่สุดเพราะถูกขุนศึกของตน อะเคะจิ มิซึฮิเดะหักหลัง (การก่อกบฎในครั้งนั้นเรียกว่า ฮอนโนโนะเฮน) (ค.ศ. 1534 ~ 1582)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• อะเคจิ มิตซึฮิเดะ และ วัดไซเคียวจิ

ช่วงยุคเซ็นโกคุ

ช่วงเวลาที่มีสงครามบ่อยครั้ง ตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 15 ถึงปลายศตวรรษที่ 16

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• อะเคจิ มิตซึฮิเดะ และ วัดไซเคียวจิ

เพื่อระบายอากาศ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

คานไม้

ส่วนประกอบของหลังคาที่ทำหน้าที่รองรับน้ำหนักและโครงสร้างของหลังคา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

คานไม้เปลือย

คานไม้ที่ได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม เพื่อเพิ่มความสวยงาม

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

คานแนวนอน

วัสดุที่เชื่อมต่อเสาร่วมกันในแนวนอน ติดตั้งไปตามแนวผนัง โดยวางทับอยู่เหนือคานประตูหน้าต่างหรือวางทับระหว่างเสา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

อุปกรณ์ตกแต่งที่ทำจากโลหะประณีต

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง

รันมะที่ทำจากแผ่นไม้

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง

รันมะที่แกะสลักอย่างวิจิตร

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง

คุมิโมะโน

โดยทั่วไปอยู่ข้างบนเสา โดยจะเป็นการประกอบเข้ากันของตัวรองอเสที่เรียกว่ามะสุ และตัวรับน้ำหนักจากต้านบนที่เรียกว่าฮิจิคิ ซึ่งมีหน้าที่เป็นตัวรองรับอเสที่รองรับจันทัน โดยมีชื่อเรียกอื่นว่า โทะเคียว หรือ มะสุคุมิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง

กำแพงดินซึจิเบอิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง
• ประตูข้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

ประตูโยะซึอะชิมง

ประตูที่มีเสาเสริม 4 ต้นอยู่ด้านหน้าและด้านหลังของเสาหลัก เป็นเพราะมีเสาเสริม 4 ต้น จึงเรียกประตูนี้ว่า ประตูโยะซึอะชิมง ประตูลักษณะนี้จะเห็นได้บ่อยที่ประตูด้านหน้าของวัดและศาลเจ้า โดยเสาหลักจะเป็นเสากลม และเสาเสริมจะเป็นเสาเหลี่ยมที่มีขนาดเล็กกว่าเล็กน้อย จะเห็นประตูนี้ใช้กับหลังคาหน้าจั่วได้บ่อย ทั้งนี้ หากมีเสาหลักด้านละ 4 ต้น รวมเป็น 8 ต้น จะเรียกว่า ประตูฮัคเคียคุมง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง

รูปแกะสลักของท่านชินเซ โชนิน ในวัยเด็ก

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารผู้ก่อตั้ง

เด็นเกียวไดชิ

ไซโจ ผู้ก่อตั้งนิกายเท็นไดของญี่ปุ่น มีชีวิตอยู่ในช่วงปี ค.ศ. 767 ถึง 822 ท่านเป็นผู้สถาปนาวัดเอ็นเรียคุ-จิ บนภูเขาฮิเออิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารผู้ก่อตั้ง

เทียนไท ไดชิ

ผู้ก่อตั้งนิกายเทียนไทของจีน คือ จี้หยี่ หรือที่รู้จักกันในนาม ชิซะไดชิ ซึ่งมีชีวิตอยู่ในช่วงปี ค.ศ. 538 ถึง 597

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารผู้ก่อตั้ง

รันมะที่แกะสลักอย่างละเอียด

ช่องระบายอากาศที่พบได้บ่อยในสถาปัตยกรรมแบบโชอิน-ซุกุริ ซึ่งมีลักษณะเด่นคือมีโครงไม้แนวตั้งเรียงกันอย่างใกล้ชิดและโครงไม้แนวนอนเรียงกันอย่างห่าง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารผู้ก่อตั้ง

ฝ้าเพดานแบบกริด

หนึ่งในรูปแบบของฝ้าเพดาน ฝ้าเพดานแบบกรุช่องสี่เหลี่ยมที่มีการตกแต่งด้วยโครงไม้แบบซี่ๆ ภายในช่อง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารผู้ก่อตั้ง

ราวกั้นที่ประดับตกแต่งด้วยลูกแก้ว

ราวระเบียงและราวบันไดที่ติดตั้งบริเวณขอบ มีเสาหลักประดับตกแต่งอยู่ที่มุมแต่ละด้าน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารผู้ก่อตั้ง

คานไม้เรียงห่าง

โครงสร้างหลังคาที่ใช้คานไม้เรียงห่างๆ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารผู้ก่อตั้ง
• ประตูข้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

ราวระเบียง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารเก็บอัฐิ

ประตูไม้แผ่นทึบ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารเก็บอัฐิ

กระดาษโชจิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารเก็บอัฐิ

แท่นบูชา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารเก็บอัฐิ

ส่วนนอก

ภายในบริเวณวัดหรือศาลเจ้า เป็นบริเวณด้านนอกของวิหารหลักซึ่งเป็นที่ประดิษฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือวัตถุสำคัญที่เคารพนับถือในวิหารหลัก และเป็นที่ที่ประชาชนทั่วไปมาสักการะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารเก็บอัฐิ

ไม้ระแนง

วัสดุที่บางและเรียวที่วางในแนวนอนทับคานไม้ เพื่อรองรับแผ่นไม้ใต้หลังคาและวัสดุมุงหลังคาอื่นๆ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารเก็บอัฐิ

คานไม้เรียงชั้นเดียวแบบห่าง

โครงสร้างหลังคาชนิดหนึ่งที่ใช้ท่อนไม้ขนาดใหญ่ในการรองรับหลังคา โดยเว้นระยะห่างระหว่างคานค่อนข้างมาก

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• วิหารเก็บอัฐิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก
• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

โครงสร้างหลังคาแบบสามท่อน (โครงสร้างใช้ระบบค้ำยันแบบ)

ในสถาปัตยกรรมของวัดที่สร้างจากไม้ หนึ่งในรูปแบบของโครงสร้างค้ำยันพบได้ทั่วไปเหนือเสา รองรับชายคาลึก โครงสร้างค้ำยันประกอบด้วยบล็อกรับน้ำหนักขนาดใหญ่และบล็อกรับน้ำหนักขนาดเล็กด้านข้าง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก
• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง

จากิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก

อ่างน้ำ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก
• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

มิซึยะ (ศาลาน้ำ) (ซุ้มอ่างชำระล้าง)

โดยทั่วไป "มิซึยะ" มักหมายถึงห้องครัวขนาดเล็กที่ใช้ในการเตรียมเครื่องดื่มสำหรับพิธีชงชา แต่ยังสามารถหมายถึงโครงสร้างสำหรับอ่างน้ำที่วัดและศาลเจ้าได้อีกด้วย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก
• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

คานสองชั้นที่ใช้รับน้ำหนักของหลังคา

คานไม้สองชั้นเรียงชิดกัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก

หินตัด

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชเคียวโซ

สมัยเมจิ

ปีต.ศ. 1868–1912.

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชเคียวโซ

พระธรรม

พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า คัมภีร์พระพุทธศาสนา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชเคียวโซ

ไม้กระดานตีแนวตั้ง　(แผ่นไม้แนวตั้ง)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ
• โชเคียวโซ

นกสามตัว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ

ชายคา

โครงสร้างหน้าจั่วมีทางเข้าด้านคานและมีชายคาที่ทำหน้าที่ป้องกันน้ำฝนด้วย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ
• โชเคียวโซ
• วิหารเก็บอัฐิ

ประตูบานพับคู่

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ

ประตูทางเข้าด้านหน้าขนานกับสันหลังคา

โครงสร้างที่มีประตูทางด้านคานของหลังคาทรงหน้าจั่ว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ

ไนชิคะคุระ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ

ห้องอาบน้ำ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ

ป้ายชื่อที่เขียนโดยท่านชินรา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ

สไตล์สุคิยะ

สไตล์สุคิยะ ซึ่งพัฒนาต่อยอดมาจากสถาปัตยกรรมแบบโชอิน-ซุกุริ มีลักษณะสง่างาม อ่อนช้อย เรียบง่าย และประณีต

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ

คานไม้ที่ยังคงเปลือกไม้

ขอบของท่อนไม้กลมที่ใช้ ยังคงมีเปลือกไม้ติดอยู่ ทำให้เกิดบรรยากาศแบบเรียบง่ายและเป็นธรรมชาติ สไตล์นี้มักพบเห็นในห้องชงชาสไตล์สุคิยะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ

ชั้นวางของ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ

มุมห้องญี่ปุ่น

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ

มุคุริ-ยาเนะ

หลังคาที่มีลักษณะโค้งขึ้นเล็กน้อย ถูกใช้ในที่อยู่อาศัยในเมืองในยุคสมัยใหม่ เริ่มมีการสร้างขึ้นเมื่อพื้นที่ใต้หลังคาเริ่มถูกนำมาใช้เป็นที่อยู่อาศัย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ
• โชเคียวโซ

สวนเดินเล่นที่มีบ่อน้ำ

รูปแบบหนึ่งของสวนญี่ปุ่น ที่พัฒนาขึ้นในสมัยเอโดะ มีลักษณะเด่นคือมีทางเดินทอดยาวรอบบ่อน้ำ และมีการจัดสวนโดยรอบอย่างสวยงาม

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ

สมัยเอะโดะ (ยุคเอโดะ)

เป็นชื่อเรียกสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 260 ปี ตั้งแต่ที่โทคุกะวะ อิเอะยะซุได้ชัยชนะจากการรบเซะคิกะฮะระในปีที่ 5 ของรัชสมัยเคโจ (ค.ศ. 1600) และได้จัดตั้งรัฐบาลปกครองที่เอะโดะในปีค.ศ. 1603 จนถึงปีที่ 3 ของรัชสมัยเคโอ (ค.ศ. 1867) ที่โทคุกะวะ โยะชิโนะบุทำการคืนอำนาจการปกครองกลับไปให้จักรพรรดิ จะเรียกว่า สมัยโทคุกะวะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ

พื้นที่นั่งขนาดใหญ่

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน

แท่นเขียนหนังสือ

เป็นห้องที่ทำยื่นออกไปจากห้องโถงโทะโคะโนะมะ โดยยื่นไปทางระเบียงด้านนอก และมีประตูเลื่อนที่รับแสงสว่างอยู่ด้านหน้า โดยจะมีแท่นไม้ทำเป็นโต๊ะติดไว้ มีชื่อเรียกอื่นว่า โชะอินโดะโคะ อิดะชิฟุซึคุเอะ โชะอินกะมะเอะ โชะอินดะนะ อะคะริโดะโคะ อะคะริโชะอิน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน

สวนที่สร้างขึ้นในช่วงเวลาเดียวกัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน

โชอินด้านหลัง

ห้องโชอินด้านหลังของบ้าน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน

โชอินด้านหน้า

ห้องโชอินด้านหน้าของบ้าน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน

ซังคะวะระ

เป็นการมุงหลังคาโดยใช้กระเบื้องหลังคาที่โค้งเหมือนคลื่นแค่เพียงชนิดเดียว โดยถูกค้นคิดวิธีการมุมกระเบี้องนี้ในสมัยเอะโดะ การมุมหลังคาแบบนี้จะเรียกว่า คันเรียคุกะวะระ(หลังคาแบบย่อง่าย) เป็นวิธีที่ประหยัดค่าใช้จ่ายในการทำเมื่อเทียบกับการทำหลังคาแบบปกติในสมัยนั้น โดยในปัจจุบันบ้านเรือนและที่อยู่อาศัยต่างๆโดยปกติก็จะเป็นการมุงหลังคาแบบซังคะวะระนี้

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ
• โชอิน
• คันรันเทอิ
• โชเคียวโซ
• วิหารเก็บอัฐิ
• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง
• วิหารผู้ก่อตั้ง

ฟุดัน-เนมบุตสึ

ภาวนานามพระอมิตาภะอย่างต่อเนื่อง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน

ระเบียงที่กว้างและต่ำกว่า

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

สมัยโมะโมะยะมะ

เป็นช่วงสมัยหนึ่ง ที่มีระยะเวลาประมาณ 20 ปี ตั้งแต่โทโยโทมิ ฮิเดโยชิมีอำนาจในการปกครองในช่วงท้ายของศตวรรษที่ 16 ในด้านของประวัติศาสตร์ศิลปะถือเป็นช่วงเปลี่ยนแปลงที่สำคัญจากยุคกลางมาสู่ยุคปัจจุบันที่นับตั้งแต่สมัยอะซุจิโมะโมะยะมะมาจนถึงช่วงต้นสมัยเอะโดะ โดยเฉพาะการพัฒนาของสิ่งก่อสร้างต่างๆทั้งปราสาท บ้านพักขุนนาง วัดและศาลเจ้า รวมถึงภาพวาดบานประตูเลื่อนในอาคารเหล่านั้นด้วย และแพร่ขยายมาถึงภาพวาดแสดงชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนทั่วไปด้วย นอกจากนั้นยังมีการพัฒนาเทคนิคฝีมือในการทำเครื่องปั้นดินเผา งานเคลือบภาชนะ และงานย้อมทอผ้า เป็นต้นด้วย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

โครงไม้แบบกากบาท

โครงไม้เรียงกันเป็นรูปกากบาทใช้ตกแต่งส่วนบนของบานประตูหรือช่องหน้าต่าง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

โครงไม้แนวตั้ง

แท่งไม้บางๆ แนวตั้ง ที่มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส เรียงกันเป็นโครงสร้างแบบตะแกรง โดยมีด้านข้างหันออกไปด้านนอก แบบการออกแบบนี้มักใช้ในหน้าต่างและประตูของสถาปัตยกรรมวัดและศาลเจ้า

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

อุโนะเกะโทชิ

ส่วนปลายของหลังคาคาราฮะฟุ มีรูปร่างยาวรี เพื่อให้กลมกลืนกับเส้นโค้งที่อ่อนช้อยของหลังคาคาราฮะฟุ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

สึมะกาวะ

ด้านข้างของอาคาร

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

ปั้นลมปิดท้ายหลังคาแบบโค้งที่เรียกว่าคะระฮะฟุ

หลังคาที่มีลักษณะเอกลักษณ์ ตรงกลางจะสูง และจะทำเป็นเส้นโค้งลงมาทางด้านซ้ายขวา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก
• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง
• วิหารผู้ก่อตั้ง

มุงหลังคาด้วยเปลือกของต้นสนฮิโนะคิ (หลังคามุงด้วยฮิวะดะบุคิ)

หลังคาที่ใช้เปลือกของต้นสนฮิโนะคิโดยใช้ตะปูทำจากไม้ไผ่ยึดไว้

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก
• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง
• ประตูข้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

ยอดหลังคา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

คานสันหลังคารูปร่างเรือ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

คานสันหลังคา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

คานชายคา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

คานยื่นออกมา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

เสาหลัก

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

ลบมุม

การลบมุมของวัสดุ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก

ฮิระคาระมง

คารามง เป็นประตูที่มีหลังคาทั้งหมดสร้างในรูปแบบคาราฮะฟุ ฮิราคารามง มีลักษณะเด่นคือมีส่วนโค้งของหลังคาคาราฮะฟุ บนด้านข้างทั้งสองของประตู

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก
• ประตูข้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

เจดีย์ห้าองค์ประกอบ

เป็นประเภทหนึ่งของเจดีย์ ใช้หินห้าชั้นแทนธาตุทั้งห้า ได้แก่ ดิน น้ำ ไฟ ลม และอากาศ โดยเรียงจากล่างขึ้นบน ชั้นดินเป็นรูปทรงลูกบาศก์ ชั้นน้ำมีรูปทรงกระบอกหรือทรงกลม ชั้นไฟมีรูปทรงเป็นปิรามิด ชั้นลมมีรูปทรงครึ่งวงกลม ชั้นอากาศมีรูปทรงเป็นอัญมณีซ้อนกันอยู่ด้านบน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน

ลายฉลุรูปดอกไม้

เป็นสไตล์เซน จะมีให้เห็นอยู่มากที่ช่องลม(รันมะ)ของประตูซังคะระโตะ หรือในอาคารโชะอิน เป็นต้น โดยจะเรียกว่าฮะนะรันมะด้วยเพราะจะทำรูปทรงดอกไม้(ฮะนะ) ประกอบเข้าอยู่ในลายที่ละเอียดสวยงามที่เรียกว่าคุมิโคะด้วย งานทำคุมิโคะเหล่านี้จะเรียกว่า "ฮะนะคุมิโคะ" หรือ "ฮะนะโคะ"

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน

คานโค้ง

คานโค้งขึ้นไปด้านบน ทำให้นึกถึงรุ้งกินน้ำ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• โชเคียวโซ
• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง

เสาค้ำยันรูปขวดขนาดใหญ่

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน

เพดานแบบตาราง

เพดานที่สร้างขึ้นโดยการไขว้ไม้เป็นโครงสร้างแบบตั้งฉากกัน มักใช้ในห้องที่มีสถานะสูง เช่น ในศาลเจ้า วัด และห้องโถงใหญ่ของสถาปัตยกรรมโชอิน-ซึคุริ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก
• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

โฮเกียว-ซึคุริ

รูปแบบหลังคาแบบหนึ่ง โดยมีลักษณะเป็นอาคารสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่มีสันหลังคาทั้งสี่มุมมาบรรจบกันที่จุดศูนย์กลางของหลังคา เรียกอีกอย่างว่า โฮเคอิ-ซึคุริ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน

หม้อยา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

ท่าทางมือ (มุทรา)

ในพุทธศาสนา มีการสร้างท่าทางมือต่าง ๆ ด้วยนิ้วมือ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แทนแนวคิดทางศาสนา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

จีวร

หมายถึง คาสายะ ซึ่งเป็นผ้าจีวรที่เย็บจากเศษผ้าขาดๆ ทิ้งๆ โดยดั้งเดิมเป็นหนึ่งในสิบสองวัฏจักรแห่งการบำเพ็ญตบะ ต่อมาในประเทศจีน คาสายะมีการตกแต่งที่ประณีตมากขึ้น และในประเทศญี่ปุ่น คำนี้ได้ถูกนำมาใช้เรียกชิจิโอะคาสายะ (จีวรเจ็ดผืน) ที่ทำจากวัสดุหรูหรา เช่น ผ้าทวิล ผ้าไหม และผ้าไหมทองคำ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

ป้ายชื่อ

สิ่งเหล่านี้ถูกติดตั้งไว้ในตำแหน่งที่สูง เช่น บนอาคาร ประตู และประตูโทริอิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

พระราชโองการ

เอกสารที่จัดทำโดยข้าราชบริพารผู้ดูแลพระราชสำนัก (คุโรโดะ) ตามพระราชประสงค์ของจักรพรรดิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

จักรพรรดิโกโยเซย์

จักรพรรดิองค์ที่ 107 แห่งราชวงศ์ญี่ปุ่น เสด็จขึ้นครองราชย์ตั้งแต่ปี 1586 (ปีเท็นโชที่ 14) จนถึงปี 1611 (ปีเคโจที่ 16) พระองค์ประสูติในปี 1571 (ปีเก็นกิที่ 2) และเสด็จสวรรคตในปี 1617 (ปีเก็นนะที่ 3)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

วัดโฮโชจิ

วัดแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นในสมัยจักรพรรดิชิราคาวะ โดยได้รับการสถาปนาให้เป็นวัดหลวง ตั้งอยู่ในโอกาซากิ พื้นที่ของซากโยะ จังหวัดเกียวโต ในปี 1077 (ปีจูริยากุที่ 1) ได้มีการจัดพิธีฉลองการแล้วเสร็จของวิหารหลวงและอาคารอื่นๆ และได้มีการสร้างอาคารต่างๆ เช่น หอประชุม หอโกได และเจดีย์ทรงแปดเหลี่ยมเก้าชั้น อย่างไรก็ตาม ในปี 1185 (ปีบุนจิที่ 1) เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ ทำให้วัดพังทลายลง และในปี 1342 (ปีโคเออิที่ 1) เกิดไฟไหม้ ทำลายวัดไปเป็นส่วนใหญ่ ในที่สุด วัดแห่งนี้ก็ถูกทิ้งร้างหลังจากสงครามโอนิน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

วันเซะสึบุน โนะ ฮิ

วันก่อนเริ่มฤดูกาลใหม่ นอกจากนี้ยังหมายถึง "การแบ่งฤดูกาล" ตั้งแต่สมัยเอโดะเป็นต้นมา มักหมายถึงประมาณวันที่ 3 กุมภาพันธ์ ก่อนเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

ตู้บูชาภายในห้องพระ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

สะไบ

ผ้าคลุมไหล่ยาวแคบ พาดผ่านลำตัวจากไหล่ซ้ายไปทางขวา สวมใส่โดยพระโพธิสัตว์และพระราชาแห่งปัญญา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน

รอยพับ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน

ผ้าคลุมไหล่

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน

ดวงตาเรียบแบน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน

ผม

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน

มงกุฎ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน

ไม้ท่อนเดียว(อิจิโบคุสึคุริ)

เทคนิคการแกะสลักไม้ที่การแกะสลักส่วนสำคัญของรูปปั้น เช่น หัวและลำตัว จากไม้เพียงชิ้นเดียว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน

ระฆัง

บอนโช เป็นชื่อเรียกระฆังที่ใช้ในวัด เมื่อเทียบกับระฆังที่เป็นเครื่องดนตรีโบราณของจีน ส่วนมากจะแขวนอยู่ในหอระฆัง และมีค้อนไม้ไว้ตี

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ระฆัง

ปราสาทซากาโมโตะ

ปราสาทซากาโมโตะ เป็นปราสาทญี่ปุ่นที่เคยตั้งอยู่ในเมืองซากาโมโตะ เขตชิกะ จังหวัดโอมิ (ปัจจุบันคือเมืองโอตสึ จังหวัดชิกะ) สร้างขึ้นเพื่อเป็นที่พำนักของอาเคจิ มิสึฮิเอะ และเป็นปราสาทที่ตั้งอยู่ริมทะเลสาบบิวะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• อะเคจิ มิตซึฮิเดะ และ วัดไซเคียวจิ
• ระฆัง

อาเคจิ มิสึฮิเดะ

ขุนศึกและเจ้าผู้ครองแคว้นในช่วงยุคเซ็นโกคุและสมัยอาซุจิ-โมโมยามะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• อะเคจิ มิตซึฮิเดะ และ วัดไซเคียวจิ
• ระฆัง

ส่วนที่ใช้ตีระฆัง(ซึคิสะ)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ระฆัง

หัวมังกร(ริวสึ)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ระฆัง

จิโนะมะ　(ส่วนกลางของระฆั)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ระฆัง

หอระฆัง

สิ่งก่อสร้างในบริเวณวัดสำหรับแขวนระฆังวัด

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ระฆัง

สมัยคะมะคุระ

เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 150 ปี ตั้งแต่มินะโมะโตะโนะโยะริโทะโมะก่อตั้งรัฐบาลปกครองที่คะมะคุระ จนถึงการเสียชีวิตของโฮโจ ทะคะโทะคิ ในปีที่ 3 ของรัชสมัยเกนโค (ค.ศ. 1333)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน
• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร

ลูกแก้ว

อัญมณีศักดิ์สิทธิ์ของญี่ปุ่น มักปรากฏเป็นรูปทรงกลมรี มีความเชื่อว่าเป็นอัญมณีที่มีพลังในการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายและบันดาลความปรารถนา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน
• ซุ้มอ่างชำระล้างของวิหารผู้ก่อตั้ง

ดอกบัวรองรับ

ลูกแก้วของหอคอยหิน เป็นเครื่องประดับรูปดอกไม้ใต้วงแหวนทั้งเก้าวงของหอคอย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

ฝาครอบ

ส่วนหลังคาเป็นหอคอยหินหรือโคมไฟ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

ตัวโคม

ส่วนที่วางแหล่งกำเนิดแสงและส่องสว่าง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

แท่นกลาง

ฐานรองรับของโคมหิน เป็นส่วนที่ตั้งอยู่บนยอดของเสาหิน และเป็นที่วางสำหรับช่องใส่ตะเกียง ด้านล่างของฐานประดับด้วยลายแกะสลักรูปดอกบัว และด้านบนมีลักษณะเป็นชั้นๆ บนฐานอาจมีการแกะสลักลวดลายโคซะมะ เหนือดอกบัว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

เสา

เสาหินที่ตั้งอยู่บนฐานของโคมหิน และทำหน้าที่รองรับส่วนบนของโคม ซึ่งประกอบด้วยช่องใส่ตะเกียง ฝาครอบ และส่วนตกแต่งด้านบน เช่น ลูกแก้ว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

สวนในวัดใหญ่

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

ดอกบัวบาน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

ดอกบัวสามดอก

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

โคซะมะ (ช่องว่างระหว่างกรอบ)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

ฐาน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

หินแกรนิต

หินผลึก มีชื่อเสียงในด้านความแข็ง ความสวยงาม และความทนทาน ถูกนำมาใช้เป็นวัสดุก่อสร้างอย่างแพร่หลาย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โคมไฟหิน

รัศมีที่อยู่ด้านหลัง

การแสดงถึงแสงสว่างของพระอมิตาภะ โดยมีลักษณะเป็นรัศมีรูปเรือขนาดใหญ่ ประดับประดาไปด้วยเทพสวรรค์ รูปแบบนี้ได้รับความนิยมอย่างมากหลังจากที่จิตรกรชื่อดัง โจโช ได้คิดค้นขึ้นในสมัยเฮอัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

โจโชสไตล์

การแกะสลักพระพุทธรูปแบบญี่ปุ่น เริ่มต้นจากโจโช ประติมากรพุทธศาสนาในสมัยเฮอัน เป็นผู้รวบรวมเทคนิคการสร้างพระพุทธรูปหลากหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นพระพุทธรูปตามคติมหายาน พระพุทธรูปที่แกะสลักจากไม้ พระพุทธรูปที่ทำจากวัสดุผสม โดยมีแกนเป็นไม้ และพระพุทธรูปที่แกะสลักจากไม้จันทน์ เพื่อสร้างสรรค์รูปแบบศิลปะที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

สมัยเฮอัน

เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 400 ปี ตั้งแต่จักรพรรดิคันมุจัดตั้งเฮอันเป็นเมืองหลวงที่ประทับ (ค.ศ. 794) จนถึงมีการจัดตั้งรัฐบาลปกครองคะมะคุริ (ค.ศ. 1185) ซึ่งเป็นสมัยที่อำนาจปกครองมีศูนย์กลางอยู่ที่เฮอันเคียว (เกียวโต) โดยปกติจะแบ่งเป็น 3 ระยะ คือ ช่วงต้นสมัย ช่วงกลางสมัย และช่วงท้ายสมัย หรือหมายถึง สมัยฟื้นฟูระบบการปกครอง(ริซึเรียว) สมัยผู้สำเร็จราชการ(เซคคัน) และสมัยอินเซ (ช่วงปลายสมัยเป็นการปกครองโดยตระกูลไทระ) หรือเรียกว่าเป็น สมัยเมืองเฮอัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ระฆัง
• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร
• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

ผิวเป็นสีทอง

ทั้งตัว แขนขา และเท้า เปล่งประกายสีทอง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

พระเกศ

ส่วนบนของศีรษะบวมและดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยสติปัญญา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร
• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

นั่งขัดสมาธิ

วิธีนั่งปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา นั่งโดยให้ปลายเท้าวางอยู่บนต้นขาข้างตรงข้าม โดยให้ฝ่าเท้าหันขึ้น

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร
• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

ฐานดอกบัว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

ท่าสมาธิของพระอมิดะ

สัญลักษณ์มือมีการประสานมือทั้งสองข้างและทำวงกลมด้วยนิ้วหัวแม่มือและนิ้วอื่นๆ เป็นสัญลักษณ์ประจำพระอมิตาภพุทธะที่แสดงถึงการเข้าสมาธิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

โจโรคุโซ

คือความสูงมาตรฐานสำหรับพระพุทธรูป อักษรย่อของ 1ชัคคุ 6ซึน หมายถึงพระพุทธรูปยืนสูง 1ชัคคุ 6ซึน (ประมาณ 4.8 เมตร) และพระพุทธรูปนั่งสูง 8 ชัคคุ (ประมาณ 2.4 เมตร)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

โจกัง

การแสดงถึงการแกะสลักดวงตาในรูปปั้นไม้

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร
• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

อุรุชิฮักขุ

เป็นหนึ่งในเทคนิคการตกแต่งด้วยน้ำมันยาง เทคนิคการใช้แผ่นทองหรือแผ่นเงินทีละแผ่นด้วยการลงน้ำมันยางบนพื้นผิวโลหะ เช่น ประติมากรรมไม้ เสา ผนัง และอุปกรณ์โลหะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน
• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร
• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

โยเซกิ-สึคุริ

เทคนิคการแกะสลักไม้ซึ่งใช้ไม้หลายชิ้นมาประกอบกันเพื่อสร้างส่วนหัวและลำตัวของรูปปั้น วิธีการนี้เกี่ยวข้องกับการเจาะส่วนภายในเพื่อลดน้ำหนัก ทำให้สามารถสร้างรูปปั้นขนาดใหญ่โดยใช้ไม้เพียงเล็กน้อย นอกจากนี้ยังมีข้อดีอื่นๆ อีกมากมาย เทคนิคนี้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของญี่ปุ่น และได้รับการปรับปรุงตั้งแต่ช่วงกลางถึงปลายสมัยเฮอัน (ค.ศ. 794–1185)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

วัดโจฟูกุจิ

ในอดีตอยู่ในเมืองมินากูจิ เขตโคกะ จังหวัดชิงะ แต่ปัจจุบันเป็นวัดร้างไปแล้ว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร

โชะอินซึคุริ

จากสไตล์การสร้างแบบชินเดนซึคุริที่ถูกสร้างขึ้นในสังคมชนชั้นสูงในสมัยเฮอัน ได้มีการปรับเปลี่ยนไปตามการเปลี่ยนแปลงของสังคม โดยตั้งแต่สมัยคะมะคุระได้รับการปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสไตล์ความเป็นอยู่ของนักรบซึ่งเป็นผู้มีอำนาจในตอนนั้น และปรับเพื่อความจำเป็นในการรับแขกและทำพิธีการต่างๆด้วย อีกทั้งยังได้รับอิทธิพลจากสิ่งก่อสร้างสไตล์เซนที่เข้ามาจากประเทศจีนด้วย จึงค่อยๆกลายมาเป็นสไตล์การก่อสร้างที่มีเอกลักษณ์พิเศษของบ้านพักที่ใหญ่หรูหราในสมัยสังคมนักรบ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน
• เรือนรับแขก

ห้องชา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• เรือนรับแขก

ภาพวาดฝาผนัง

ภาพวาดที่วาดบนประตูบานเลื่อน ฉากกั้นห้อง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสถาปัตยกรรมที่พักอาศัย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• เรือนรับแขก

สำนักคะโน

ตระกูลจิตรกรที่มีชื่อเสียง ซึ่งมีต้นตระกูลคือ คาโนะ มาซาโนบุ โดยสืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยมุโรมาจิตอนปลายจนถึงสมัยเอโดะ และเป็นจิตรกรประจำของตระกูลซามูไร

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• เรือนรับแขก

ซุรุ โนะ มะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• เรือนรับแขก

เอนโค โนะ มะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• เรือนรับแขก

คะโจ โนะ มะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• เรือนรับแขก

ชั้นวางของหลายระดับ

ของตกแต่งชิ้นหนึ่งที่ติดตั้งไว้ข้างๆ โทโกโนมะและโชอิน โดยมีชั้นวางของสองชั้นซ้อนกันแบบขยับสลับกัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน
• เรือนรับแขก

พื้นที่

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• เรือนรับแขก

โจสะ โนะ มะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก
• เรือนรับแขก

เคนจิน โนะ มะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปยะคุชิ เนียวไร
• เรือนรับแขก

ระเบียงแคบที่อยู่ต่ำลงมา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ประตูข้างเรือนรับแขก
• เรือนรับแขก

โคเกะระบุคิ

ประเภทของการมุงหลังคา แผ่นไม้ยึดด้วยตะปูไม้ไผ่ และใช้แผ่นไม้ที่หนากว่าทำเป็นชายคา วัสดุที่ใช้ จะเป็นแผ่นไม้บางๆของไม้สน ไม้ฮิโนกิ หรือไม้ซาวาระ เป็นต้น

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• เรือนรับแขก

หลังคาแบบหน้าจั่ว

หลังคาแบบหน้าจั่ว(คิริซุมะ) และโดยทั่วไปจะรวมถึงอาคารที่มีหลังคาแบบนี้ด้วย โดยมีชื่อเรียกอื่นว่า อิระคะ ซุคุริ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันโจกุระ
• คันรันเทอิ
• เรือนรับแขก
• โชเคียวโซ

ปราสาทฟุชิมิ

ปราสาทที่โทโยโทมิ ฮิเดโยชิให้สร้างขึ้นบนเขาฮิกะชิฟุชิมิ ในเขตฟุชิมิ เมืองเกียวโต โดยเริ่มสร้างขึ้นในปีที่ 1 ของรัชสมัยบุนโระคุ (ค.ศ. 1592) แต่ได้พังลงจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวในปีค.ศ. 1596 และได้ถูกย้ายไปสร้างที่เขาโคะฮะตะโดยเป็นจุดตรวจผ่านทางเข้าเมืองเกียวโต หลังจากนั้นถูกยุบปราสาทลงโดยรัฐบาลปกครองเอะโดะ และมีการย้ายสิ่งก่อสร้างต่างๆไปยังวัดไดโทะคุจิ วัดนิชิฮองกังจิ ศาลเจ้าโตะโยะคุนิ เป็นต้น มาจนถึงปัจจุบัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

สมัยอะซุจิ-โมโมยามะ

ช่วงเวลาหนึ่งในประวัติศาสตร์ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1568 ซึ่งเป็นปีที่โอดะ โนบุนางะ เข้าสู่เมืองหลวงพร้อมด้วยอาชิคางะ โยชิอากิ จนถึงปี ค.ศ. 1598 ซึ่งเป็นปีที่โทโยโทมิ ฮิเดโยชิ สิ้นพระชนม์ หรือบางครั้งก็ถือว่าสิ้นสุดในปี ค.ศ. 1603 เมื่อโทกุกาว่า อิเอยาสุ ขึ้นเป็นโชกุน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• อะเคจิ มิตซึฮิเดะ และ วัดไซเคียวจิ
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

ลิงมือขาว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

พระชินเซอิโชนิน (ชินเซโชนิน)

ผู้ก่อตั้งนิกายเทนไดชินโช มีภูมิลำเนาอยู่ที่ประเทศอิเซะ (ปัจจุบันคือจังหวัดมิเอะ) ประสูติในปี ค.ศ. 1443(ปีคะคิซึที่3) และมรณกรรมในปี ค.ศ. 1495(ปีเมโอที่4) หลังจากศึกษาที่วัดฮิเอียวะ ต่อมาได้ไปจำพรรษาที่วัดโคคุรันจิ และได้ปฏิบัติธรรมเน้นการสวดมนต์ภาวนาที่วัดเซเกินจิ ณ เมืองซากาโมโตะ โดยศึกษาและปฏิบัติตามแนวทางของพระศรีมงคล และได้ฟื้นฟูวัดไซเคียวจิขึ้นมาใหม่ โดยมีจุดมุ่งหมายในการเผยแพร่หลักธรรมคำสอนเกี่ยวกับการรักษาศีลและการปฏิบัติธรรม โดยได้รับพระราชทานสมญานามว่า "เอ็นไกโกคุชิ" และ "จิเซ็ทไดชิ""

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

โทคุเซอิ อิคคิ

ในยุคกลาง กฎหมายที่กำหนดให้มีการนำที่ดินที่ขายไปคืนและการยกเลิกหนี้พันธบัตรถือเป็นโมฆะ เรียกว่า "โทคุเซอิ" เดิมที คำนี้หมายถึงความเมตตากรุณาหรือการปกครองที่ดี และผู้ปกครองได้รับอนุญาตให้ยกเลิกหนี้และนำที่ดินที่ขายไปคืนเพื่อช่วยเหลือชาวนาที่ประสบปัญหา อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์โทกุเซอิอิคคิ คือการก่อกบฏของชาวนาที่ต้องการให้รัฐบาลประกาศใช้กฎหมายที่อนุญาตให้ยกเลิกหนี้สินอย่างเป็นทางการ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

นิกายเทนได

นิกายทางพุทธศาสนาที่มีต้นกำเนิดจากจีน โดยมีพระอาจารย์จื่ออี้แห่งนิกายเทียนไดเป็นต้นตระกูล มีพระสูตรโฮเค เป็นพระสูตรหลัก และมีพระอาจารย์ไซชู เป็นผู้ก่อตั้งนิกายในประเทศญี่ปุ่น โดยมีวัดหลักคือวัดเอ็นเรียคุจิ บนภูเขาฮิเอียซัง (เมืองโอสึ จังหวัดชิงะ)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

เอชิน โซสึ

พระภิกษุแห่งนิกายเทนได ประสูติเมื่อปี ค.ศ. 942(ปีเท็นเคอิ 5) ถึงแก่กรรมเมื่อปี ค.ศ. 1017 (ปีแรกของรัชสมัยคันนิน) เกิดที่ยามาโตะ เข้าสู่วัดฮิเอียวะตั้งแต่ยังเยาว์ และได้ศึกษากับอาจารย์เรียวเก็น อุปสมบทเมื่ออายุ 13 ปี ได้พำนักอยู่ที่โยคาวะ และในปี ค.ศ. 985(ปีแรกของรัชสมัยคันวะ) ได้ประพันธ์หนังสือ "โอวโจโยชู" 3 เล่ม ซึ่งมีส่วนสำคัญในการพัฒนานิกายสุขาวดี

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

กันซันไดชิ

เป็นพระสังฆราชองค์ที่ 18 แห่งนิกายเทนได ประสูติเมื่อปี ค.ศ. 912(ปีเอนกิที่ 3) และสิ้นพระชนม์เมื่อปี ค.ศ. 985(ปีแรกของรัชสมัยคันวะ) เนื่องจากท่านเสียชีวิตในวันที่สามของปีใหม่ จึงถูกเรียกกันทั่วไปว่า เก็นซัง ไดชิ ชื่อของเขาหลังเสียชีวิตคือ จิเกะ (โซโจ) หลังจากสิ้นพระชนม์ไม่นาน มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับปาฏิหาริย์ในการประสูติและการละสังขารของท่าน รวมถึงอิทธิฤทธิ์ต่างๆ จึงทำให้เกิดความเชื่อและการเคารพบูชาในตัวท่าน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

เจ้าชายโชโตกุ

พระองค์มีพระนามว่าอุมายาโดะ เป็นพระราชโอรสของจักรพรรดิโยเมอิ และพระนางอะนะโฮเบะ โนะ ฮาชิฮิโตะ ค.ศ. 574 (ปีบิดัตสึที่ 3) - ค.ศ. 622 (ปีซุยโกะที่ 30) เขาได้เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ให้กับจักรพรรดินีซุยโกะ และทรงทำงานด้านนโยบายภายในและต่างประเทศร่วมกับโซงะ โนะ อูมาโกะ ทรงเป็นผู้ริเริ่มจัดตั้งระบบยศ 12 ชั้น และร่างรัฐธรรมนูญ 17 ข้อ นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงนับถือพระพุทธศาสนาอย่างแรงกล้า และทรงสร้างวัดสำคัญหลายแห่ง เช่น วัดชิเทนโนจิและวัดโฮริวจิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

รันมะ

ช่องเปิดแนวนอนที่อยู่ระหว่างเพดานกับคาน หรือระหว่างคานกับผนัง โดยปกติจะเปิดโล่งเพื่อให้แสงสว่างเข้ามาและระบายอากาศได้ดี และมักตกแต่งด้วยงานแกะสลักหรือช่องระบายอากาศแบบต่างๆ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• คันรันเทอิ
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

เสาหลักทั้งสี่

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

พระอมิดะ เนียวไรในท่านั่ง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

แท่นบูชา

แท่นบูชาสำหรับประดิษฐานพระพุทธรูปต่างๆ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอะมิดะ เนียวไร
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)
• วิหารผู้ก่อตั้ง

ภายใน (ส่วนใน)

ห้องด้านในสุดของวัด ซึ่งเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปหรือพระประธาน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)
• วิหารเก็บอัฐิ

โชคันนง โบะสัสสึในท่ายืน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

พระอุโบสถด้านหลัง(อิไฮโด)

ด้านหลังของแท่นบูชาในพระอุโบสถ เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าประตูหลังหรือวิหารหลัง ในการเดินเวียนรอบพระพุทธรูป จะต้องเดินรอบบริเวณนี้ และเป็นจุดเข้าออกของพระอุโบสถ ที่ผนังด้านหลังแท่นบูชามีภาพจิตรกรรมฝาผนังเกี่ยวกับพระศากยมุนี (หรือพระศากยมุนีสามองค์) มากมาย แต่ในบางแห่งก็ใช้เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปองค์อื่นๆ ซึ่งเรียกว่าพระประธานประจำวิหารหลัง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชคันนงปางประทับยืน
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

คะโตมะโดะ

เป็นสไตล์เซน จะมีให้เห็นอยู่มากที่ช่องลม(รันมะ)ของประตูซังคะระโตะ หรือในอาคารแบบโชะอินซึคุริ เป็นต้น โดยจะเรียกว่าฮะนะรันมะด้วยเพราะจะทำรูปทรงดอกไม้(ฮะนะ) ประกอบเข้าอยู่ในลายที่ละเอียดสวยงามที่เรียกว่าคุมิโคะด้วย งานทำคุมิโคะเหล่านี้จะเรียกว่า "ฮะนะคุมิโคะ" หรือ "ฮะนะโคะ"

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

คะเอะรุมะตะ

เป็นส่วนที่วางขั้นระหว่างไม้ 2 ท่อนที่ขนานกัน โดยจะมีลักษณะงอโค้งออกไปด้านนอกมีรูปทรงเหมือนกับง่ามขาของกบ และมีอีกอย่างที่สันนิษฐานกันก็คือมาจากปลายดอกธนูที่มีรูปทรงเป็น 2 ง่าม ที่เรียกว่าคะริมะตะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

รูปแกะสลักลิง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

ปลายเพิงหลังคา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

เพิงหลังคา

ส่วนที่ยื่นออกมาของหลังคาบริเวณหน้าบันไดของศาลเจ้าหรือวิหาร เพื่อให้พระสงฆ์และผู้ที่มาสักการะสามารถทำเคารพบูชาได้โดยตรง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

หน้าต่างชิโตมิโดะ

เป็นส่วนประกอบของอาคารที่ สามารถเลื่อนขึ้นหรือถอดออกได้ มีตะแกรงติดอยู่ที่ด้านหน้าหรือด้านหลังของแผ่นไม้ ส่วนใหญ่มักจะแบ่งออกเป็นสองส่วน บนล่าง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

ประตูซังคะระโตะ

ประตูที่ทำโครงอยู่ด้านในของกรอบประตู และมีแผ่นไม้บางหรือมีลายไม้ระแนงใส่ประกอบเข้าในโครงประตู

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• เรือนรับแขก
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

การแกะสลักสึคะชิโบริ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• สุสาน
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)

ฮองกะวะระบุคิ

เป็นวิธีมุงหลังคาสลับกันไปมาด้วยกระเบื้องรูปทรงเว้า และทรงนูน ซึ่งเป็นวิธีมุงหลังคาที่มีประวัติมายาวนานตั้งแต่เริ่มสร้างวัดอะซุคะเดระซึ่งถือเป็นวัดที่มีการสร้างอย่างจริงจังวัดแรกของประเทศญี่ปุ่นในช่วงปลายศตรวรรษที่ 6

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)
• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก

อิริโมะยะซึคุริ

ด้านบนตรงกลางของอาคารหลักเป็นหลังคาหน้าจั่ว และชายหลังคายื่นยาวออกไปอีกทั้ง 4 ด้าน โดยทั้งหมดเป็นหลังคาเดียวกัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โชอิน
• คันรันเทอิ
• เรือนรับแขก
• ฮอนโด (พระอุโบสถ)
• วิหารเก็บอัฐิ
• ซุ้มอ่างชำระล้างหน้าวิหารหลัก
• ประตูคะระมงของวิหารผู้ก่อตั้ง
• วิหารผู้ก่อตั้ง

พระอุโบสถ

เป็นอาคารที่ตั้งอยู่เป็นศูนย์กลางของวัดโดยมีพระประธานประดิษฐานอยู่ โดยจะมีชื่อเรียกแตกต่างกันตามแต่ละนิกาย เช่น คองโด, ชูโด, บุซึเดน, มิเอโด, อะมิดะโด เป็นต้น

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ฮอนโด (พระอุโบสถ)
• วิหารผู้ก่อตั้ง